واعظ مردم سزاوار است که: مرض هر شخصی را بشناسد. و علت آن را بداند.
و مزاج مردم رابداند.و هر کسی را به چیزی که رفع مرض او را کند معالجه کند،
نه اینکه دوائی دهد که مرض او زیاد گردد...و نه اینکه قصد از موعظه،
دست آوردن دل مردم، و چشم داشت آفرین و تحسین از ایشان باشد...
((وبا نسخه های غیرمناسب))خود ومردم را به هلاکت افکند.
(مرحوم ایت الله نراقی ره معلم بزرگ اخلاق )
==========================
(فارغ از انتقادات به دیگرمباحث مرحوم نراقی ره)چند نکته ی مفید از کلمات حکیمانه ی ایشان:
1_علوم انسانی و علوم دینی واخلاقی حساسیت بالائی دارد وعلمیت ومعنویت خاصی را می طلبد
2_داروخانه زیاده لکن داروشناس وطبیبی لازمه که اصل امراض وطبائع اشخاص را بشناسه
3_اصول مباحث اخلاقی واحده لکن تشخیص وتطبیق آن برافراد خیلی حساس وخبرویت لازم دارد.
چه بسا بعلل مختلف داروئی برای شخصی وجمعی مفید نبوده وگاهی مضر هم باشد.
4_اظهار علم وحکم و اعلان مصداق وموضوع جدا و بلا شک باید بر حسب تکلیف باشد
نه کدورت شخصیه  ویا بالعکس خوش آمد و به به و چه چه مستمعین.
5_اگر گوینده مجدانه فحص از حقیقت از منابع صحیحه کند و با امانت داری  وصداقت وخیرخواهی
و آگاهی وحکیمانه اظهار حکم یا اعلان مصداق کند اگر خطا یا لغزشی هم کند خدا می بخشد
وبنظر می رسد اثار تکوینیه ی اشتباه هم قلیل باشد اما اگر فحص شایسته از حکم نشود یا اظهار
مصداق ناشی از نیت صحیحه نباشد؛حقیقتاجهنم نقد برای گوینده وهلاک جدی برای شنونده ست.